(Ik schrijf dit op 4 juli dus dit is wat ik me kan herinneren)
Vannacht om half een drong alles ineens tot me door. Alsof er een waterval aan emoties naar binnen werd gegoten. Ik ging verschrikkelijk huilen snikken met m'n hele lichaam. Annemiek schrok er mijns inziens wel een beetje van. Dit was het moment waarop de MUUR ineens volledig met de grond gelijk werd gemaakt.
Ik moet nog even vertellen dat zo'n 9 maanden geleden Annemiek ook al weg wilde. Maar ik beloofde beterschap en ben toen eindelijk in therapie gegaan. Maatschappelijk werk en een Psychosynthese therapeute hebben samen met mij aan mij gewerkt. Vind jezelf ken jezelf. Dat heeft me geholpen maar de relatie dus niet.
En nu deze nacht is het resultaat van de therapie dat ik nu alle emoties en gevoelens ontvang en ook kan verwoorden.
Ik kon haar nu eindelijk vertellen wat mijn gevoelens voor haar waren. Omdat ik ze opdat moment volledig besefte. Na 42 jaar!!!!! Ik heb gevoel!!!
Maar nu is het te laat. Dat besef doet PIJN heel veel PIJN. Een pijn die Annemiek dus al jaren heeft ervaren. Ik heb dat nooit kunnen invoelen. Ik had die emoties niet die pijn. Maar nu dus wel....
Ik weet nu hoeveel ik van haar houd, dat ik gewoon verschrikkelijk verliefd op haar ben. En dat maakt het alleen maar moeilijker. Ik kan niet accepteren dat het over is..
Ik heb vandaag gewerkt maar was er niet echt bij de pijn in m'n Hart was niet om uit te houden. Ik heb maar 2 uur geslapen. Vanmorgen was ik op de rand van zelfmoord. Ik stort me van het dak. Dan is alles over. De verzekering betaald en ik geef Annemiek de rust die ze nodig heeft. Ze hoeft zich nergens meer zorgen om te maken. Maar toen kwam het besef dat ik ook 2 kinderen heb. En die weten nog van niets. Dag volgemaakt maar hoe is me een raadsel
Annemiek belde op of het goed was dat ze met collega's naar de film ging.
Heb ja gezegd maar daar heb ik eigenlijk spijt van. Zij had het wel leuk..... Mijn pijn hield aan....