Huilen, huilen en nog eens huilen...
(Ik schrijf dit op 4 juli dus dit is wat ik me kan herinneren)
Vannacht weer gehuild en Annemiek heeft me weer geprobeerd te troosten. Dat lukt niet en de PIJN blijft nog. Weer maar 2 uur geslapen.
Vandaag weer gewerkt nog steeds niemand die iets merkt al ben ik zo afwezig als de pest.
Huilend in de auto echt huilend. Ik kon niet meer. Annemiek gebeld of ze vroeger naar huis wilde gaan. Dat heeft ze gedaan.
Zij heeft alles op een rijtje: nieuw huis uitgezocht; hypotheek bespreking gehad.. Het gaat me allemaal zo hard ik kan het niet bijhouden.
Annemiek zegt dat ik het aan mensen moet vertellen. Dat helpt zegt ze...
Eentonig maar weer maar twee uur gelapen. De PIJN beheerst nu al 90 uur het wakende deel van mijn leven. Dit is niet vol te houden. Ik houd te veel van haar.