Vannacht eigenlijk goed geslapen. Gisteravond pil ingenomen. Vanmorgen alleen weer stuk... Annemiek heeft me maar weer eens getroost. Helaas is dat nog steeds niet wat ik nodig heb...
Mijn hart gaat al de hele morgen tekeer. Minder pijnlijk maar erg lastig. M'n maag wil ook niet echt meewerken. Ik heb nog geen pillen ingenomen.
Vanmorgen weer een SMSje van Miek. Erg prettig.
Het is nu 11:00 uur. Dit Blog bijhouden helpt me wel het van me af schrijven.. Helaas veranderd het op dit moment te weinig aan mijn gevoelens die nog in golven door me heen stromen, mijn ingewanden klemmend in een ijzeren greep. Ik moet nog rijden dus pillen kan ik niet innemen. Het lijkt of m'n leven constant aan me voorbij flitst, als een film die in m'n hoofd steeds opnieuw wordt afgespeeld. Acceptatie van de situatie lijkt erg ver weg... Mijn gevoelens worden steeds sterker. Zoals gezegd minder pijnlijk maar zeer prominent aanwezig.
Die gevoelens beginnen ook een steeds wijder bereik te krijgen. Relaties met iedereen flitsen door m'n hoofd. Mijn handen zijn ijskoud. Ik zit gewoon te trillen op m'n stoel...
12:00 uur Rik vraagt of ik mee naar buiten ga. OK Ik heb gewoon zin om wat T-shirts te kopen. Eindelijk eens niet van de "STANDAARD" maar vlotte shirts. Ik voel me nu toch iets zekerder. Raar eigenlijk. 2 shirts gekocht. Ze hadden verder niets dat me echt aantrok.. Geen blauw of grijs met super stomme prints gekocht. Ik was blij met m'n aankoop.
13:15 Nog steeds geen pil geslikt en nu toch maar een broodje gehaald want ik heb nog niets gegeten.
Ik ben naar m'n ouders geweest. Die wisten nog van niets. Ik heb het verteld en toen ging m'n vader stuk. Mijn moeder dacht al zoiets.
Uitgelgd dat onze relatie al jaren kampt met uit elkaar ga momenten. Nu is echter het echte eind in zicht.
Mijn ouders nog geconfronteerd met het feit dat zij debet zijn aan mijn gemis gevoelens en liefdete kunnen uiten (overigens nu wel in ruime mate aanwezig).
In hun relatie heb ik nooit liefde ervaren. Geen voorbeeld dus en geen referentiemateriaal.
Mijn vader had hier geen idee van die dacht dat hij juist wel zijn liefde had laten zien. Mijn moeder dacht daar anders over en barste in huilen uit.
Ik hoop niet dat ik problemen heb veroorzaakt naar het moest een keer gezegd worden.
Het hele verhaal heb ik zonder te huilen kunnen vertellen. Het leek wel een beetje 3e persoons. Daar moet ik dus voor waken.
Miek weer gesproken. Geprobeerd haar alsnog op andere gedachten te brenegn. Om te bewijzen dat ik ECHT ben veranderd.
Ze heeft me altijd verteld "schrijf het op"; nooit gedaan, ik kon het niet (makkelijk he om dat te zeggen). Nu is het obviously geen probleem meer.
Zij is nog steeds degeen waar ik met mijn volle wezen van hou. Ironisch eigenlijk dat je daar altijd te laat achterkomt.